Dünya denen gezegen tuzaklarla dolu. Yok öyle ormanda gördüğün, filmlerde izlediğin tuzaklarla değil. Girişim tuzaklarıyla dolu. Hayatta gerçekten ne yapmak istediğini bulamayan yüz binlerce insan da bu tuzaklara aşina. Kimse "Ya bir mekan yazısı okuyacaktık ne diyorsun toprağım?" demeden önce açalım: Dünyada kuvvetle muhtemel en çok açılıp kapanan restoran/lokanta benzeri mekan kebapçılardır. Her gün ama her gün onlarcası açılıyor, her gün ama her gün onlarcası kapanıyor. Geriye de taş gibi kebaplarla, kauçuk kıvamında lavaşlarla, kötü hizmetle, evlerden ırak lezzetle dolu hikayeler kalıyor. Bir de cümle: "Bir işin hakkını vererek yapacağına inanmıyorsan ya da yapamıyorsan; yapmayacaksın"
Emin Baba Dürüm Evi.
Mecidiyeköy'ün göbeğinde, yukarıda söylediklerimizin ne olduğunu ve neden söylendiğini bilen, binlerce kebapçı ve dürümcü arasından farkını ortaya koyan ve bu farkı ortaya koyarken çok basit iki silah kullanan mekan: Lezzet ve iyi servis.
Lezzet ve iyi servis dediğimizde anti-klişe ekibini buraya çağırdığımızı biliyoruz. Buyursunlar ama bize kızmasınlar. Bu iki kelime, evet, ağza en çok alınan kelimeler. Lakin uygulanması da en zor kelimeler. Sizin de malumunuz.
Neyse, daha da uzatmadan Emin Baba'da yaşadığımız bol doymalı, pek lezzetli hikayeye geçelim.
Şu ana kadar ziyaret ettiğimiz mekanlar arasında kesinlikle en güzel lokasyona sahip bir yer değil Emin Baba Dürüm Evi. Yer yer İstanbul'un cehennemi olabilen Mecidiyeköy'ün göbeğinde. Yani mekana gidip oturduğunuzda içiniz ferah ferah olmayacak. Burada anlaşalım. Hatta tam da bu sebeple Yemeksepeti sipariş sayılarının, mekana gelen müşteri sayılarından fazla olduğunu düşünüyorum. Ama yalnızca düşünüyorum, kesin bir bilgim yok.
Mekanın güzelliği ya da mekanın yerinin güzelliği önemlidir. Fakat bu önem sırasında birinci sırada değildir her zaman. Lezzet için kilometrelerce yol alınabildiği gibi yalnızca güzel doymak için de bir mekana gidilebilir. Masada başımızdan geçenleri anlatmadan önce söyleyebilirim ki burada karnınız güzel doyacak.
Bir mekanı ziyaret ettiğimizde, mümkün olduğunca "Bir daha geldiğimde de şunu yiyeceğim" dememek için olabildiğince geniş tutarız sofrayı. Biraz kilo aldıran bir karar ama şimdilik ısrarcıyız.
Geçenlerde ameliyat oldum. Narkoz alacağım için bütün gün ağzıma tek bir lokma koymadım ve ameliyattan önce "Çıkınca ne istersin?" diye soran hemşireye düşünmeden Adana kebap cevabı verdim. Hemşire de düşünmeden, "Herkes Adana kebap istiyor zaten başka bir şey isteyeni duymadım" dedi. Dürümcüye çok aç bir şekilde gelip ilk siparişim Adana kebap olunca, hemşirenin de desteğiyle anladım: Biz çok acıkınca Adana kebap yiyoruz. İçgüdüsel bir şekilde. Sanırım doyduğumuzu en çok bu yemekte anlıyoruz. Bir diğer siparişim de Emin Baba Dürüm Evi'nin isminin hakkını vermek için dürüm oldu. Ciğer dürüm. Bir de gavurdağı istedik, ayran siparişimizi verdikten hemen sonra.
Siparişlerimiz gelmeden önce masaya haydari, acılı ezme ve turşu geldi. İkram olarak. Çok yüce olmasa da prensipler gereği verilen ikramlara göre -zehirlemedikleri sürece- bir mekanı puanlamam. İkramdır nihayetinde ve sen onları yemek için oturmadın oraya. Fiyat performansa yansır, yansımaz; o kısımla çok ilgilenmiyorum. İkramları böyle değerlendirirken, puanlamaya alsaydım bile mekanın puanını düşürmezdi diyorum. Lakin lavaş için aynısını söyleyemeyeceğim. Lavaş puanlamaya dahildir ve Emin Baba'nın soslu lavaşları müthişti.
Ardından ciğer dürüm teşrif etti. Baharat dengesi tutturulmuş, içine bir tabur malzeme koyarak "Ya biz az ciğer koyuyoruz, bir de çok lezzetli yapamıyoruz o yüzden bastık malzemeyi" mesajı vermeyen, iştahı bol olan birinin 3 hamlede yutmak isteyeceği, nefis bir ciğer. Şimdiden geleneksel notu buraya bırakalım: Yolunuz Emin Baba Dürüm Evi'ne düşerse, ciğer dürüm yiyin. Kesin.
Ciğer dürüm bitmek üzereyken Adana kebabı gördük bu kez garsonun elinde, bizim masaya doğru cızırdayarak gelmeye devam eden. İlk Adana kebap sınavından geçmişti mekan tahmin ettiğimiz gibi. Adana kebabın yanında pirinç pilavı ya da patates gibi olmaması gerekenler yoktu. Bulgur pilavı ve lavaşla sadeliğini koruyordu. Lezzet açısından makineyle değil, zırhla kıyıldığı, kuyruk yağı olduğu belliydi. Başta bahsettiğimiz restoranlar gibi dana etinden Adana kebabı yapmaya kalkmamışlardı. Lakin kebabın pişmaniye gibi dağılmadığını fark ettiğim için az da olsa dana eti kullanıldığını varsayıyorum. Yalnızca kuzu etinden yapılan kebabın Adanalılar dışında birçok insana ağır geldiği efsanesi vardır. Belki de bu yüzden yüzde yüz kuzu eti kullanmamış olabilirler. Bu bilgiler ışığında notu: Ben bir daha gidersem yine Adana kebap söylerim.
Gelelim, diğer kutusuna. Yayık ayran, standartını korudu. Üstüne çok konuşmak istemiyorum, kötü bir lezzeti yoktu ama Gavurdağı salatası diye sipariş ettiğimiz salata kesinlikle, Gavurdağı değildi. Fazla inisiyatif kullanılmıştı. Künefe, bizi doyuran, mutlu eden, adından söz ettiren etlerin şanına yakışacak güzellikteydi.
Bir diğer güzellik de, gerçekten güler yüzlü olan, elinden geleni yaptığını bir adımında belli eden ve yemek biter bitmez elinde çayla belirecek kadar şık olan hizmet anlayışıydı. Söylemeden geçemeyiz.
Emin Baba Dürüm Evi, Mecidiyeköy Merkez Mahallesi, Yenigün Sokak, Galataderesi Karanfil Çıkmazı, No 46/A4, Şişli, İstanbul'da. Levent'ten MetroCity'i direkt sağına aldığınızda, ilk sağa dönüp 10 dakika aşağı yürüdüğünüzde de karşınıza çıkabiliyor.
Havalar buz olmadan gidin.
Not: Evi yakın olanlar için de Emin Baba Dürüm Evi'nin Yemeksepeti sayfası burada.
Yorumlar
2