Arkana boğaz köprüsünü alıp manzaranın tadını çıkarırken hissedilen mutluluk mantıklı. Everest'e tırmanıp sonsuz beyazlığı izlerken hissedilen mutluluk makul. Yeşillikler içinde bir kuşun ağaca konduğu manzaranın verdiği mutluluk çekici. Ancak bir yemeğin manzarası mutluluk verir mi?
Veriyor vallahi.
Sonsuza kadar çevirse sonsuza kadar izlersin.
Psikiyatr olsan ilaç yazmaz, bunu izletirsin.
Ortalama bir manzara resminden çok daha güzel.
İnsanın midesinden bir 'cız' sesi geliyor.
Bakın bunun adı mutluluk.
Yemeden önce 1 saat bakarsın mutfakta.
Galeri açıp sergilesen, insanlık işi gücü bırakıp da gelir.
Yemeye kıyamazsın yemeye.
Hayatın içinden mutluluk veren küçük detaylar.
Elma bile mutlu.
Peynir tabağa düşerken sen de onunla birlikte düşüyorsun.
Nefis nefis nefis.
Sırf şu sahneyi görmek için, mutfağa gider, makarna yaparsın.
Da Vinci eseri gibi.
En iyi aksiyon filmlerinde bile bu kadar heyecan yok.
Bu anı bozanın parmaklarını kırarsın.
Alın şu bilgisayarı önümden, bırakamıyorum izlemeyi.
